"Grom" Pphu Adam Więckowski

USTAWA z dnia 20 lipca 2001 r. o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny. (Dz. U. z dnia 28 sierpnia 2001 r.) Art. 1.  Ustawa określa zasady ustalania i realizacji świadczenia dla cywilnych ofiar wojny. Art. 2.  Cywilnymi ofiarami wojny w rozumieniu ustawy są obywatele polscy, posiadający stałe miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej, którzy doznali naruszenia sprawności organizmu powodującego całkowitą i trwałą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji:   1)   na skutek działań wojennych w latach 1939-1947, nie wchodząc w skład formacji wojskowych, zmilitaryzowanych służb państwowych i ruchu oporu,   2)   na skutek eksplozji niewybuchów pozostałych z okresu wojny 1939-1945, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zdarzenie naruszające sprawność organizmu miało miejsce w okresie wojny 1939-1945 lub po wojnie, nie później jednak niż do dnia 15 listopada 1956 r., zaś całkowita i trwała niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji została stwierdzona w ciągu 5 lat od dnia zdarzenia. Art. 3.  1. Cywilnym ofiarom wojny przysługuje świadczenie pieniężne określone w ustawie. 2. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, jest samoistne. 3. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, wynosi miesięcznie 50% kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, obowiązującej w dniu wejścia w życie ustawy. 4. Świadczenie, o którym mowa w ust. 1, jest waloryzowane na zasadach wynikających z przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Art. 4.  Świadczenie, o którym mowa w art. 3, i koszty jego obsługi finansowane jest z budżetu państwa. Art. 5.  1. Prawo do świadczenia pieniężnego ustalają i świadczenie wypłacają organy rentowe w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych....